Τα παπαγαλάκια ανήκουν στην μεγάλη οικογένεια των Psittacidae και κατάγονται από την Αυστραλία όπου ζουν σε μεγάλες ομάδες. Στις περιοχές όπου υπάρχει όλο τον χρόνο τροφή και νερό, μένουν εκεί μόνιμα. Άλλες ομάδες που ζουν σε μέρη όπου επικρατεί ξηρασία κάποιες περιόδους του χρόνου, μετακινούνται συνεχώς σε αναζήτηση τροφής και πιο πολύ νερού, αφού στις ξηρασίες οι πηγές όπου βρίσκουν νερό ξεραίνονται. Δεν είναι σε θέση όμως να διανύσουν πολύ μεγάλες αποστάσεις, όπως συμβαίνει με τα αποδημητικά πουλιά, γιατί δεν έχουν την ικανότητα να αποθηκεύουν μεγάλες ποσότητες λίπους στο σώμα τους, οπότε δεν αντέχουν να πετούν για ώρες πολύ μεγάλες αποστάσεις. Γενικά πάντως ελεύθερα στη φύση, ζουν μόνο στην ήπειρο της Αυστραλίας.

Προτιμούν περιοχές άνυδρες ή ημιάνυδρες, όπου υπάρχουν θάμνοι αλλά και μεγάλες περιοχές με αγκάθια και λίγα δένδρα. Αποφεύγουν γενικά τις δασώδεις περιοχές όπου δεν υπάρχουν ανοιχτές περιοχές χωρίς δένδρα. Μπορούν και τα βγάζουν πέρα με λίγο νερό, αλλά σε κατοικημένες περιοχές θα τα δούμε να επισκέπτονται τα σημεία ποτίσματος των αγελάδων ή προβάτων για να ποτιστούν. Η τροφή τους αποτελείται αποκλειστικά από σπόρους. Τρώνε σπόρους από πολλά φυτά της Αυστραλίας, αλλά μόνο από φυτά που καλύπτουν το έδαφος και όχι από ψηλά φυτά. Αυτό τα κάνει να μπορούν να ζουν σε περιοχές που βρέχει σπάνια, αφού δεν εξαρτώνται από φρέσκα φυτά που απαιτούν τακτικές βροχοπτώσεις. Οι σπόροι διατηρούνται στα φυτά για όσο χρειαστεί χωρίς να καταστρέφονται ή να χάνονται. Οπότε, όταν χρειαστεί μεταναστεύουν, αλλά αυτό έχει να κάνει με την διάθεση τροφής και καθόλου με τις εποχές του χρόνου και τις βροχοπτώσεις. Στο εμπόριο υπάρχει ειδική τροφή που λέγεται παπαγαλίνη και αποτελείται από ένα κοκτέιλ από κατάλληλους σπόρους για την διατροφή τους.

Στην Ευρώπη για πρώτη φορά έφερε ζωντανά παπαγαλάκια στην Αγγλία ο John Gould το 1840. Από τότε και μετά κάθε καράβι που ερχόταν από την Αυστραλία στην Ευρώπη μετέφερε και παρτίδες παπαγαλάκια. Τα επόμενα 10 χρόνια κατάφεραν τις πρώτες αναπαραγωγές στην αιχμαλωσία, αρχικά σε ζωολογικούς κήπους. Το 1850 παρουσιάστηκαν σε διεθνή έκθεση στην Αμβέρσα, και από τότε έγιναν γνωστά σε όλη την Ευρώπη. Πολύ σύντομα έγιναν της μόδας και άρχισαν οι αθρόες εισαγωγές για να καλύψουν τη ζήτηση, κάτι που οδήγησε σύντομα σε πτώση της τιμής τους. Για παράδειγμα ένας έμπορος του Λονδίνου το 1878 έκανε μέσα σε 6 μήνες εισαγωγή 14.000 ζευγάρια και από τον Σεπτέμβριο 1878 μέχρι τον Ιανουάριο 1879 άλλες 80.000 ζευγάρια! Αυτό σταμάτησε όμως το 1894 οπότε βγήκε νόμος, που ισχύει μέχρι και σήμερα, που απαγορεύει την εξαγωγή πουλιών από την Αυστραλία. Αλλά ήδη από το 1880 είχαν αρχίσει στην Αγγλία τη Γαλλία και τη Γερμανία μαζικές αναπαραγωγές που κάλυψαν τη ζήτηση πλέον με πουλιά μόνο από αναπαραγωγές σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Από τότε άρχισαν και οι επιλεκτικές αναπαραγωγές όπου παρουσιάστηκαν πουλιά με νέα χρώματα, όπως έχει γίνει και με τα χρυσόψαρα και άλλα είδη.

Αν αποφασίσουμε να αποκτήσουμε παπαγαλάκια πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι πρόκειται για πουλιά που πρέπει να τα κρατάμε σε ζευγάρι καλύτερα. Είναι κοινωνικά ζώα που φροντίζει το ένα το άλλο και η συντροφιά τους είναι απαραίτητη. Υπάρχουν στο εμπόριο κατάλληλα κλουβιά, τέτοια που να τους καλύπτουν τις ανάγκες. Το να τα βάλουμε σε ένα μικρό κλουβάκι, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να κινούνται άνετα δεν είναι και ότι καλύτερο. Με λίγη προσπάθεια μπορούν να εξημερωθούν σε μεγάλο βαθμό, αλλά πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν είναι παιχνίδια και ότι πρέπει να σεβόμαστε τις ανάγκες τους σε τροφή, ηρεμία και κατάλληλες θερμοκρασίες.